خدا را چه دیدی / شعر نیمایی / شادان شهرو :
خُدا را چه دیدی...
.
.
خُدا را چه دیدی ,...
اگر چَشمِ" شَهرو" به گُلبانگِ یک شُوقِ در دل شناور,غزلخوان نمی شُد ...
خُدا را چه دیدی ,...
اگر پایِ " شَهرو" به بیغُوله ی لُطف ِ یک عاطفه , رو نمی کرد ...
خُدا را چه دیدی ,...
اگر قلبِ من , قبله ای سَمتِ قاف ِ تَجلّی نمی یافت ...
خُدا را چه دیدی ,...
اگر در خَفاخانه ی خلوتم , "خِشت ها " خُسرُوان خوان نبودند ...
اگر خُسرُوان , دیو بندان نبودند ...
اگر " دیوها " سر به فرمان نبودند ...
کُجا در میانِ کُدامین طمع زار ِ گُرگ آشیانی ...
کُجا , در میان ِ کُدامین کَمینگاه ِ اَفعی دهانی ...
رَمیده دلم , سَر به دُنبالِ یک لَرزه .. می رفت...
و یا چشمِ من ,.. پایِ من ... قلبِ من , .. هَرزه می رفت .
تو را گویم ای آنکه با من غَریب آشنایی ...
چرا از حُضورِ تو در چشمِ من نیست یک رَدِ پایی ...
در این شهرِ ( شَهروشکار ) از که پُرسم ...
غَریب آشنایم ,.. کُجایی ,.. کُجایی ؟؟
کُجایی , تو ای آنکه دل را به " قَد قامت " انگیختی ...
کُجایی , تو ای آنکه روی مَذاقم , " مَزه " .. بیختی ...
کُجایی , تو ای اِشتهایی که در بیخِ دندانِ اندیشه ام , سَبز گشتی ...
کُجایی , تو ای اِلتهابی که در هر نوکِ ریشه ام , نَبض گشتی ...
کُنون این منم, پُشت کرده به بخت
کــه با پـای خـــود آمــــدم پایتخت
نه اینـکه مـَرا شوق تـهران نبود
چو می آمدم , دل به فرمان نبود
نه اینـکه بُـریـدَست بـال و پَـرم
نه اینـکه پُـر از بــاد باشد سَرم
به یزدان اگر طالعم نارَس است
همینم که هستم ,همینم بَس است
همین بَس , که با عُمر فَرسودنم
نِمــودم , بـه اَنـــــدازه ی بـودنم
به کوچِ مَعاش و به چوب تلاش
سُخن را رَمه رانده ام تا به قاش
.
.
شادان شهرو
شهریور 93 - ورود به تهران و عَزیمت به کرج ..
