مست و گلنار / شعر نیمایی / شادان شهرو :

دیرسالیست , که در کوچه ی تنهایی شب ,...

بانگ مستانه ی مستی شبگرد ...
خواب را , خانه گریز ِ دل مردم کردست .

دیر سالیست , که شبگردِ شب ِ دلهُره ها ,...
راه ِ سرمنزل ِ معشوقه ی خود گُم کردست .

دیر سالیست , که مستی بی تاب ,...
داستان ِ غم ِ عشقی که چشیدست تَرَنُم کردست .

دیر سالیست , که در کوچه ی ما ,...
بیقراری بیدار ...
در پس ِ ناله ی زخمی شُده از زَخمه ی تار ...
خاک را می بوید ...
می گوید :
تو کجایی گُلنار...

تو کجایی که مرا حسرت دیدارت کُشت...
تو کجایی که مرا نرگس ِ بیمارت کُشت...

قصه ی پُرغُصه اش را همه ی مردم شهر , ...
پاک از بر دارند .
بالاَخَص , دلشُدگانی که چو او ...
غمِ نادیدن دلبر دارند .

..( باز هم شب شُده است )..

آخرین بار که از کوچه ی ما کرد گُذر ,...
دیشب بود .

آخرین بار که با ناله ی پُرحسرت او,...
سرنهادم به سر بالش و با او خواندم ...
دیشب بود .

چه شب ِ غمباری ست ,...
عَرَقِ غم انگار ...
دارد از ناصیه ی شب به زمین می ریزد .

نیست شبگرد بخواند امشب,...
خاطری پاک مُکَدَر دارم .
قصه ی پُرغُصه اش را امشب ,...
جای او می خوانم ,آنچه که از بر دارم .

سرخوش آن روز ,که با میزدگان بنشستم
تـا شُدم مست , هم از میکده بیرون جَستم

آنقدَر مست , که می ریخت شراب از چشمم...
آنقَدَر مست , که احساس گریبان چاکم ...
می جَهید همچو شَهاب از چشمم .

آنقَدَر مست که می بُرد خرد ,...
از سَر ِ جَبر حساب از چشمم .

آنقَدَرمست , که از یاس ِ خیالم این دل ,...
گُل ِ رویا می چید .
آنقَدَر مست , که از باغ فلک دست ِ طَلب...
خوشه ی معرفت از تاک ِ ثُریا می چید .

غافل از چاله و چاه...
غافل از معبر و راه...
نَشئه ی هوشرُبـایـم می بُرد .
چه تفاوت می کرد ...
یـا اهمیت داشت ...
که کُجایـم می بُرد .

بوی ِ نارنج در آن شب انگار,...
جامه کِش , سَمت ِ خُدایـم می بُرد .

پای بی افسارم ,...
راه ِ خود را می رفت .
دل ِ مجنون وارم ,...
کام ِ خود را می جُست .
چشم ِ شَهلاوارم ,...
نقش ِ خود را می بافت .

ناگهان لرزیدم ,...
رعشه ای رخوَت بار...
آمد و .. بلعیدم .
پیشتر , زانکه بِیُفتَم بر خاک ,...
دست بر ساحت احساس دری سائیدم...
بر سَر ِ بالینم ...
مادری را دیدم .

مادری را که تَقَلا میکرد ,...
و تَمَنا میکرد از " گُلنار " ...
دُخترم , آب بیار .

نَفَسَم , سنگین شُد ,...
پلک هایم , اُفتاد .
و شنیدم پیچید ...
نغمه ای هوشرُبا , در گرامافون گوش ...
که بفرمـا آقـا ...
جُرعه ای آب بنوش .

چشــم , تــا وا کــردم ,...
باز رفتم از هوش .

رفتم از هوش , که بودم در بـَر,...
دلبری, رشک ِ قَمَر ...
کافری, ماه جبین ...
فتنه ای , افسونگر .

دلستانی که مُدام ,...
همچو آهو نظرش رَم می کرد .
سَرو , با دیدن بالای بُلَندش به ادب ,...
تا کَمَر , قامت خود خَم می کرد .

آب , از لَرزه ی دستش می ریخت ...
ناز , از نرگس ِ مستش می ریخت ...

مست از نشئه ی چشمش , در جا...
به نگاهی , دل ِ خود گُم کردم .
آنچنان مست که گُفتی انگار...
سر فرو بُرده  و در خُم کردم .
آنچنان مست , که برخاستم و ...
رفتم و...
پُشت به مَردُم کردم .

پیش از آن دَم که پَلَنگ چشمش ,...
به شکار دل من برخیزد ...
همچو ترسیـده غزالی جَستم .
( خواستم , تا که نَفَهمَد " مَستم )

غافل از اینکه خُمار چشمش ,...
بَدتَر از پیش خُمارم کردست .
غافل از اینکه پلنگ چشمش ,...
هم در آن لحظه , شکارم کردست .

از بَرَش دور شُدم ...
آنقَدَر دور , که در غُربت خود خواسته ام ...
خویش را , واله و تنها دیدم .

رفته بودم , اما ,...
مانده بودم انگار .
خالی احساسم ,...
بود , پُر از گُلنار .

پیـش رو , عقل مـرا هو میکرد ,...
پُشت سر , پنجه ی پُرقدرت عشق ...
چنگ بر پیرهن دل می زد .
مــوج عُصیان خیــزی ,...
مُشت بر سینه ی ساحل می زد .

لحظه ای درماندم ,...
غبطه خوردم , که چرا ...
این همه دور ز دلبر ماندم .

ایستادم , زیرا ...
خویش را , آخر دنیا دیدم .

لاجرم برگشتم , ...
سالکِ عشق شُدم ...
پای در وادی حیرت هَشتم .
کوچه ها را , تـک تـک,...
خانه ها را , یک یک ,...
در نظر آوردم .
که مگر باز زیارت بکُنم ,...
آن دوتا , نرگس ِ دیوانه کُن ِ قیس شکار .
که مگر باز مُیَسَر گردد ,...
گر شُده دیگربار...
جُرعه ای نوشیدن ...
از دوتا ساغر چشم گُلنار .

ای دریـغا,  از دل ...
ای دریـغا, از یار ...

سالها می گُذرد,...
و هنوز...
به فراخوانی آن کوچه که در خاطر من گُم شُده است ...
نام ِ " گُلنار " به لب دارم من .

سالها می گُذرد ,...
سالهایی که هنوز...
مثل آن شب که پُر از شوق رسیدن بودم ...
اُلفت و اُنس به شب دارم من .


تو کجایی گُلنار...

تو کجایی که مرا حسرت دیدارت کُشت
تو کجایی که مرا نرگس ِ بیمارت کُشت

قصه این بود , ولیکن امشب ,...
خبری نیست ز شبگرد ِ شب ِ دلهُره ها .
مردم شهر از این پس ناچار,...
باید عادت بکنند...
به سکوت سَر ِ شب ها که ملالت بار است .
مردم شهر از این پس بی او,...
باید عادت بکنند ...
خَلَائی را که به دل دارد شب .

او دگر خاطر ایمَن دارد 

روحِ فارغ شُده از جسم نحیفش را صُبح
بر زمین یافته اند " رُفتگران
هم در آن کوچه که گُلنار نشیمن دارد .