آخرین کوچ / شعر نیمایی / شادان شهرو :

🔰🔰🔰

( تلخ - طنزی ست ),.. که شب را تا صُبح ... 

پایِ حرفِ دلِ خود بنشینم ... 

بعد ,.. باور بکُنم ,.. یک نفرم . 

دل ,.. قوی باش .. بیا .. بال درآریم و به بامی بپریم ...

تا به کِی - ( در تبِ با خود بودن ) -, سر ببریم ؟!! 

ما ,.. دوتا ,.. همسفریم .

در عَلفزار تعقُّل ,.. 

خِرَدی ,.. هَرز , نَرُست .

عَلَف هرز , گیاهی ست که از فایده اش , بی خبریم .

پدرم روزی گفت :
ای که در هر ( غزلت ) ,.. زرتشتی .. 

آتش افروخته است ...
تا دو تا پا داری ...
نیست راهی که قدم های تو را پس بزند .

پدرم را گفتم :
ای که در سایه ی اقبال بلندت عُمریست .. .
شیـرها ,.. سنگ شُده ,می غُرّند :

این " مُدرنیته " کجا بود .. چرا مُد گردید ..
حیف از ایـل , کــه مفلـوج ِ تَجـدّد گردید ..؟ 

من چرا می باید ,..
کوله پُشتی ِ ِخطاهایم را .. گردن ِ دل اندازم .

من , چرا می باید , ..

از سَرِ جَبر ..
به " لگَن - طشتِ " به جا مانده ی اجدادی خود پُشت کُنم ...
من چرا می باید ,..

از سَرِ فَخر ... 

(شَرَفُ الشَمس) در انگُشت کُنم ...
استطاعت دارم ,می خواهم , حسّم  را ,.. حجِ واجب  ببرم .

کاشکی می گفتی :
بین این در به دری ...
از کجا می باید ,../ قرض.. کُنم ...
یَدِ بَیضایِ کلیمِ کلماتی که کتابت بکُند , حسم را .

پدرم هیچ نگفت .

در نگاه پدرم , ...
تاولی ,.. سَر وا کرد .

در نگاهش انگار ...
کاوه ای, داشت به فریاد بُلند , ... 
دادخواهی می کرد.

در نگاه پدرم ,.. ( حَلاجی ).. 
داشت ,.. فریادِ اَنا الحق می زد .

در نگاه ِ پدرم , می دیدم ...
( بیژنی ) داشت تَمنّا می کرد :
مُلتفت دستی کو ؟... !! 
تا که از پیشانی , پاک کُند ... 
عَرَقِ سَردم را .

من که بر پاشنه ی بخت ِ کجم می چرخد ,../ اندوهم ...
بُگذارم , به کدامین رَفِ ویرانه ی دل ,.. دَردم را .

من , فقط ,  یک لحظه ...
قدرِ یک .." کاشِ ".. که تَخدیر کُند قلبم را ,../ خوابم بُرد .
من , فقط ,.. یک لحظه خوابم بُرد .

تا که از " کاش" به "کنکاش" رسیدم ,.. دیدم ... :
غفلتی , دار و ندارم را , .. خورد ...
همه ی ایل و تبارم را , .. خورد ...
رَمه و کوه و شکارم را , خورد ...
کوچِ پاییز و بهارم را , .. خورد .

کوچه ها ,...
( کوچ ) مرا دزدیدند ...
لاله ها , مَرثیه خوانی کردند , ../ آخرین کوچم را ... 
ایل راه های هزاران ساله ...
همه دلتنگ شُدند ...
هر کُدام از پدرانِم جایی ,.. 

شیرهایی بَدَل از سنگ شُدند .

من به مَـردم گُفتم :
نیست از جنس شما این قلبم ...
روح من " ناف بُرِ" کارون است .
" کوه ها ", .. خوابِ مرا , می بینند ...
"چِشمه ها ",.. چشم به راهم  هستند ...
ایل راه های هزاران ساله ,.. 

همه دلتنگِ قدم های من اند .

من به مردم گفتم :
پُشت ِ این کوه ِ مِه آلود ِ بلند ... 
" لاله ها " خود رویند .

من به مردم گفتم :
شیـرِ جوشانده ی میش ِ کَلّار ,.. 

طعم ِ آویشن ِ کوهی دارد .

من به مردم گفتم :
" کبک ها " , .." کرکس ها " ...
" کفترها " ...
آب از یک " بِرکه " می نوشند .

من به مردم گفتم ...
باز هم می گویم :

ذهن ِ من .. ضلع ندارد , مَـردم :
کم به من شکل مُثلث بدهید ,..
ای خُدایانِ تَمدّن ... 
لُطفآ ,..
راحتِ روحِ مَرا پس بدهید .

***
🔰🔰🔰

تیر و مرداد 93 / بروجن