دخترم روسری قرمز داشت / شعر نیمایی / شادان شهرو :
ناودان ,گوش به لالایی باران میداد ...
بر سر و صورتِ پُر آبله ی کارگری ...
" چاله ای" بغضش را ...
( چَرخِ ) بی حوصله ی تازه سَمندی ...ترکاند ...
بر سَرِ رهگذران ...
چتر ِنیلوفر وارونه شِکُفت .
" گُربه ای " کُنج درِ گاراژی ....
شیـر می داد به " گُربه بچّه ای " ....
" کارگر " موی سر و ریشش را ...
خنده ای کرد و تکاند...
" بیل " را , کرد عصا , تکیه ی دست ...
زیر یک نارون پیر , نشست ...
" شال " او روسـری قرمـز بود ...
نفسش...
زندگی اش ...
امیدش ...
بوی باران می داد ...
پایِ هر چین و چُروکی که به پیشانی داشت ..
کودکِ خاطره ای , جان می داد .
کُهنه ی اندوهی ...
با ناخُن ...
می خَراشید , بُنِ خِرخِره اش ...
در نگاهش , بُغضی ...
سر فریاد کشیدن را داشت ...
" گُربه " هم , آنسوتر ...
به زبان می لیسید...
گوش ِ " گُربه بچه " را ...
کارگر , زیر لبش , مَزمَزه کرد ...
تلخ شیرین هم آورد دل و عُمرش را ...
... و به غمخواری گفت ...
" گُربه ی مادر" را :
بچّه ات, فهمیدست ...
از عَرقچینِ عرق پال سَرم ...
اینکه , من " کارگرم ...
بچّه ات , بو بُرده ست ...
اینکه, من در به درم .
از پدر, آنچه به من ارث رسید ...
همه ی قرضش بود.
از خورشخانه ی دنیا , تا بود ...
لُقمه ای سیر نخورد .
همه ی " مادرِ من " ...
جمع در "عکسی" بود ...
که به دیوار تَرک خورده ی ما ... بر سَرِ رَف ...
سالها تکیه به " قرآن " دادست... .
مادرم تا که مرا زاد , بِمُرد ...
اوّلین بچّه ی او من بودم ...
در جوانی , گُل عمرش پَژمُرد .
زندگی؛ فَرش قَشنگی ست , اگر ..
" تار" باشد پدر و مادر " پود " ...
فرش من , " پود " نداشت ...
اولین نام که عُمری خُوره ی عمرم شُد ...
" سَرخور " بود .
من فقط کارگرم ...
( سُفره ام ) چشم به ( بیلم ) دارد ...
هیچ , "چتری" به سر کارگران باز نشد ....
رأفتی, کارگران را به کَرَم , " در" نگشود ...
" بیمه ای ", کارگران را به تَرَحّم , ... ننواخت ...
"بیل" , تا دست به دستم دارد...
( نان ) دارد ...
سایه بان سَرِ (مردم) " چتر " است ...
سایه بانِ سَرِ من ,...
( مُزدِ ) امروز من است .
من ؛ از الطاف "زمین " مَحرومم ...
من ؛ به اجبار " زمان " مَحکومم ...
بر سَرِ سُفره ی ما , سنگین است ,..
سایبانی ِ پُر از هیمنه ی گوشت"بره"
" باد " در خانه ی ما , هیچ نیارد , جُز خاک ...
" بَخت " درخانه ی ما , هیچ نبارد , جُز دَرد ...
دلِ ما , بیخ ندارد بَندش ...
" فَهمِ " ما , " سُرمه" ندارد چشمش
کوچه ی ما , تنگ است ..
در ورودی سَرِ کوچه ی ما " مِهر ممنوع " زده اند .
بچّه ی خانه ی ما , کفش , ندارد در پا ...
نانِ آجُرشُده ی ما سِفت است ...
آبِ ما , از چاه است ...
چاهِ ما, موقوفه ست .
خانه ی ما حَلَبی آباد است ...
آنچه در خانه ی ما لوسترش می نامند ...
.. شَمعِ , صدبار به قالب رفته ست .
" سایه ی " خانه ی ما ...
.. سایه ی گِردو , نیست.!!
سایه اش از بُرجی" ست ...
که " کم " از خانه ی " نمرود " ندارد خشتی ...
پُشت این " کوه " ندانیم کُدامین شهر است ...!!
آبِ این "رود" ندانیم کجا می ریزد ...!!
پَرتو "عدل" ندانیم , کجا می تابد ...!!
ما ندانیم خُداوند چه شکلی دارد ..
و کجا خانه ی اوست ....
از " خُداخانه ی " او خُرمایی ...
هیچ کس " نذر " نیاورد.. درِ خانه ی ما ..
. دخترم سال گُذشته تب کرد ...
دخترم ؛.. روسریِ قرمز داشت ...
دخترم " قرمز " را ...
بهترین رنگ خُدا می دانست ...
کُمکِ حالم بود ...
.... (( گُـل فُـروشــی می کـرد )) .....
خون او " قند" نداشت ...
.. عاشقِ .. بارشِ .. پاییزی.. بود ...
همه میدانستند ...
سالها بود, دیالیزی بود ...
" سبز " را دشمن بود ...
در تقاطع هر وقت ...
سبز..قرمز می شد ...
شوق" در دیده ی او می رقصید...
سرو " در قامت او می رویید ..
عادتش بود , که بشکن میزد ...
عادتش بود که با مورچه ها ...
خاله بازی می کرد ...
خاکبازی می کرد .
در تُنُک لحظه ی مانای خودش , می خندید ...
در سبکبالی احساس خودش , می بارید ...
توی ِ دل , زَمزَمه می کرد ؛ خُدا... نوکرتم...
زیرِ لب هلهله می کرد : خُدا , قـرمِزِتـه ...
آخرین بار که با چشمانش ,...
ماه را می تاباند ...
سیزده سالش بود...
در " دلش " .. حسرت یک جُفت ( النگو ) خُشکید ...
بر " تنش " رَختِ عروسی پوسید ...
دُخترِ حاجی همسایه ی ما...
سایه اش هم با او دوست نشد...
سیزده سالش بود ...
لب او , خون اناری نمکید ..
دست او , خوشه ای از تاک نچید ...
داغ او , حوصله ام را بلعید ...
همسرم , بر سر خاکش ؛ دِق کرد ...
بی خبر غول چراغ جادو ...
پدرم را , دُزدید...
و به دُنیای فراموشان بُرد ...
خانه ی ما... پدرم را... نشناخت
کـوچه ی مـا گـُم کـرد ...
پـدرم پیرم را...
دخترم " آب شد و رفت زمین ...
پدرم " .. دود شد و رفت هوا ...
همسرم "...
.
.
" ابر " از بارش پاییزی ماند ...
کارگر...باران شد ...
کارگر .. زیر لبش .. " فاتحه ".. خواند ...
ناگهان , چرخِ " سَمَند "...
وَسطِ .. فاتحه اش ......
خطِ تُرمُز --- انداخت ...
گُربه ای ؛.. در خون شد ...
گُربه ای ؛ .. تنها...ماند .
.
.
.
